Δύο Κόσμοι σε μια Πόλη

Τίτλος: «Δύο Κόσμοι σε μια Πόλη»

Θεόδωρος Πινκερίδης,

Ναζαρέτα Μπέλλου,

Ναταλία Χρήστου,

Ιωάννης Χασάνδρας

Περίληψη Έργου Τέχνης

Τίτλος της ταινίας μικρού μήκους είναι «Δύο Κόσμοι σε μια Πόλη». Η θεματική αφορά τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες της σημερινής κοινωνίας, οι οποίες αποκαλύπτονται στην ολότητά του μέσα από την αντίθεση στη καθημερινότητα ενός άπορου και ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου. Η ενασχόλησή μας με αυτό το θέμα προέκυψε από μια απλή διαδρομή στο κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου συναντάς όλους τους ανθρώπους και μπορείς να παρατηρήσεις τις κινήσεις του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, ψάχνοντας ομοιότητες και αντιθέσεις. Διακρίνοντας αυτές τις αντιθέσεις, επιλέξαμε να τις καταγράψουμε και να τις προβάλλουμε στους θεατές, ώστε να έρθουν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα, εκείνη που κάποιες φορές «σπρώχνουμε κάτω από το χαλί». Αναλυτικά ως προς την πλοκή, μια απλή, καθημερινή, εργαζόμενη γυναίκα πηγαίνει στη δουλεία της, κάνοντας τα ίδια πράγματα, τις ίδιες κινήσεις, όπως κατεβαίνει από το σπίτι, πηγαίνει στο αυτοκίνητο, σταματάει σε μια καφετέρια να αγοράσει κουλούρι και νερό, κάνει ανάληψη χρημάτων από ΑΤΜ. Στον αντίποδα, ένας άπορος άνδρας, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις πρώτες ανάγκες, δηλαδή τροφή, στέγη, ένδυση, κοιμάται και ξυπνάει σε πεζοδρόμια της Αθήνας, διαφορετικά κάθε μέρα ώστε να μην εμπλακεί με την αστυνομία, προσπαθώντας μέσα στη μέρα να μαζέψει ένα χρηματικό ποσό ώστε να εξασφαλίσει τη σημερινή του τροφή, ακόμα και εάν πρόκειται για μισοτελειωμένα φαγητά που βρίσκονται σε κάδους απορριμμάτων. Το ένα πρόσωπο ντυμένο νεανικά, όπως καθορίζεται από τη νέα πραγματικότητα της σημερινής γενιάς, και το άλλο πρόσωπο με μια ζακέτα και ένα κοντό σορτσάκι. Μέσω αυτών των αντιθέσεων, ο θεατής έρχεται σε μια πρώτη επαφή με τον ρόλο του άπορου, συνειδητοποιώντας το οικονομικό τέλμα που μπορεί να βρίσκεται ένας άνθρωπος, καθώς αντιλαμβάνεται τη σημερινή αβεβαιότητα στην οποία καλείται να αντιμετωπίσει, εφόσον τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο μακροχρόνια. Επιζητώντας αυτόν τον ρεαλισμό, επιλέχθηκαν διαφορετικές τοποθεσίες από την Αθήνα, όπως Πειραιάς, Κεραμεικός, Σύνταγμα, ώστε να προσδώσει την απαιτούμενη αυθεντικότητα, όσον είναι δυνατό, και έτσι να δημιουργηθεί μια συναισθηματική σύνδεση με το κοινό, προβάλλοντας γνωστές εικόνες για τους θεατές. Μπορεί, άραγε, μια ταινία να ευαισθητοποιήσει το κοινό, να αναδείξει τα σημερινά κακώς κείμενα της κοινωνίας, να παρατηρούμε ό,τι μας συμβαίνει αντί να το προσπερνάμε μηχανικά, να αλλάξει τη σημερινή πραγματικότητα σε έναν καλύτερο κόσμο;